SAVAŞ | HÜKMET

İçimde bir Savaşçı var. Hedefine kitlenen bir Kahraman… Bu gözleri keskin bakan; kesmeye, yakıp yıkmaya ve mücadele etmeye hazır bu insanı pek sevmiyorum. Her zaman gülümseyen, iyi kalpli bir kız gibi görüneyim istiyorum… Ah, bir de sevgilim ya da değerli hocalarım o istemediğim engelleri kaldırsınlar diye beklediğim de oluyor… Çünkü, ben gerektiğinde kılıcını çekmekten çekinmeyen bu Amazon’dan korkuyorum. Ama esas, isteklerine kitlenip o saklı hazineleri getirecek gücünden korkuyorum. Üstüne üstlük o hazineler benim olursa ne yapacağımı da bilmiyorum.

İçimde bir Hükümran var. Azametli bir Kraliçe… Onun da gözleri keskin bakıyor. Ve ben onu da -belki Savaşçı’dan da…

Altı sene önceydi, yerdeki halının üstünde oturuyor, erkek kardeşim Oray’ın tüm setlerine sahip olduğu elleri kepçe şeklinde olan legomsu oyuncaklarla aile dizimi yapıyordum. Koçum bana bu cümleyi- ya da bu cümlenin bir versiyonunu- söylemeye davet etmişti; seansın başından beri ağlıyordum ama cümleyi duyar duymaz o rasyonel, o mantıklı halimin son kırıntıları da uçup gidivermiş, cümleyi söylersem öleceğimden, yeryüzünün beni yutacağından emin olmuştum. Bu düşüncelerin saçma olduğunu bile düşünemiyor, nefes alamıyor, artık hıçkırıklarla dövünerek ağlıyordum ki, koçum “bugün burada bırakalım istersen.” demişti.

Bırakmadım, bırakamadım. “Güçlüyüm, tabii ki yapabilirim.” diye düşündüğümden değil ama… Cümle o kadar gerçekti ki, beni çağırıyordu, derin simsiyah…

Feministler Dünya Güzellik Yarışması’nı protesto etmeye karar verirler ve olaylar gelişir…

Geçen hafta “Misbehaviour” filmini, çoğu filmde yaptığım gibi ağlayarak seyrettim. Ben tüm insanlık deneyimimizi çok tuhaf bulanlardanım, filmin sergilediği 1970’lerde, insanlık bir yandan gelişmiş teknolojileri üretmiş, Ay’a ayak basmış iken bir yandan da kadınlara yapılan türlü türlü aşağılamanın ve ırk ayrımcılığının devam etmesi beni hayliyle şaşırtıyor. Şimdi diyebilirsiniz ki, Gülen, sen kendin de 2000’lerde kadın ayrımcılığını bizzat yaşamadın mı? Evet yaşadım, ve bir de utanmadan kitabımda da yazdım, çünkü kariyerinde başarılı kadınlar itiraf etmezler böyle şeyleri, onlar kendilerini çok güçlü sanırlar. …

“Eğer çocuksu duygularımızı, hassasiyetimizi, hayretimizi ve canlılığımızı geri çağırmazsak İçimizdeki Çocuk yaralı kalacaktır.”
— Lucia Capacchione

İçimizdeki Çocuk’a çoğu zaman bir an önce çözüp tamir etmemiz gereken bir konu olarak bakıyoruz.

Kimimiz bir iki seansta yaşadığı deneyimden sonra “bu konunun” şifalanmasını umuyor. Kimimiz “habire bu Çocuk’la mı uğraşacağım? İşim gücüm var benim.” diyor. Kimimiz “ben oralara girersem, dağılırım.” modunda. Kimimiz ise Çocuk’un talepkar olduğunu, bir kere onunla diyaloğa girerse isteklerine yetişemeyeceğini düşünüyor.

Benim İçimdeki Çocuk bunları duyduğunda öfkelenebiliyor. Ona göre bu düpedüz adilik... Arkadaşları gözünün önünde dövülen çocuklar gibi hissediyor. Kırgın ve öfkeli…

Karanlık, küf kokan bir avluydu, varmak için üzerinde devasa otlar bitmiş taşların ve plastik çöplerin arasından atlamamız gerekmişti ki ayılmama bu sebep olmuştu. Ortamların en bir influencer kızı Merve’nin o ışıltılı partisinden sonra nasıl oldu da şehrin bu en izbe yerinde kendimi bulmuştum acaba? Sabah yaptırdığım menekşe moru akrilik tırnaklarım, Galata’dan aldığım üzerinde kibar zımbaları olan siyah mini deri eteğimle bu ortam tipime hiç mi hiç gitmiyordu. O son mavi shot’ları içmeyecektim…

Gözlerini kırpıştırırken heyecanla konuştu: “Çok derbeder görünüyor şimdi buralar biliyorum, çok uzun süre terkedilmiş çünkü. Ama buraları öyle bir değiştireceğim ki ben, şehrin en hype yeri olacak. Beer…

8–9 sene önce uçağa binerken bir tedirginlik, bir kaygı hasıl olmuştu bende. “Şuraya giderken türbülans oldu, ondan oldu.” diyeceğim bir olay yaşamadığım gibi, ayda en az 2–3 bazen de 4 kere uçağa bindiğim bir dönemde olması da tuhaftı. Özellikle uçağın kalkış anlarında hissettiğim bu duyguları o zamanki güçlü yönetici maskemin altında kimselere söylememiş; derin nefesler alarak, başka şeyler düşünerek olayı bertaraf etmeye çalışmıştım.

Bu kaygılarım sonra “kendiliğinden” kayboldu. Çok sonra anladım ki otopilotta yaşadığım o dönemde ben ölümden, kendimi gerçekleştirmeden ölüverip gitmekten korkuyordum.

Depremler, savaşlar, şimdi de Corona… Ölümlü olduğumuzu unutuyoruz ya hani, bize verilen zamanı hoyratça harcıyoruz. “Sana verilen…

David Deida, Yakın İlişki adlı kitabında, ilişkilerdeki eril — dişil dinamiğini 3 seviye ilişki ile açıklar:

1) Bağımlılık İlişkisi: “Erkekler erkek, kadınlar da kadındır.” seviyesi.

Bu eski klasik ilişkilerde erkek dış dünyada para kazanır; kadın da eve ve çocuklara bakar.

Erkeğin ailenin reisi olduğu, kadının da ona boyun eğdiği bu model, tabii ki bizlere Ah Belinda filmini hatırlatır. Bu model çoğumuz için kâbus gibidir. Öte yandan bu modelde kafalar karışık değildir. Erkek eril enerjisiyle durur, kadın da dişil enerjisiyle.

2) 50/50 İlişki: “Kadınlar ve erkekler için güvenli bağlar ve eşit beklentiler.” seviyesi.

Bu model, modern kadınların modern erkeklerle kurduğu ilişkilerdir…

Haftaya nasıl başladığım benim için önemli. Hoş, şimdi düşündüğümde her güne nasıl başladığım da keza çok önemli.

Bazı Pazartesiler o haftanın yapılacakları, toplantıları, geçen haftalardan bu haftaya sarkıp beni türlü suçluluğa gark eden işler; tüm bunlar kafamda bombardımana geçiyorlar. Bu hissettiğim anksiyete, daralma ve iç sıkıntısını rahatlamaya dönüştürmezsem pek iyi olmuyor..

Bu rahatlama, bu sakinlik için saatlerce vaktim de yok. Her gün 2 saat, 3 saat meditasyon yapan insanlara gizli -bazen de aleni- bir kıskançlık -bir garez, bir gıcıklık- duyuyorum😜 Bir gün büyüyünce ben de onlardan olacağım inşallah diye umuyorum.

Amma velakin, benim de kendimi merkezime getirmek, güne sakin ve…